Bir vefatın ardından: Hocaefendi'nin ablası Nurhayat Teyze

Hiç terk etmediği Erzurum şivesi, yüzünden hiç eksik olmayan tebessümü, elinden ve dilinden düşürmediği tesbihi ve zikri; bitip tükenmek bilmeyen sorularından anladığınız kardeşi Hocaefendi’ye düşkünlüğü ve aynı zamanda kaygısı; Bahtinur, Zümrüt, Sait diye başlayıp devam eden çocuk ve torun sevgisi, kan bağından öte kendisine yakınlık gösteren, maddi-manevi her türlü derdinde yanında yer alan ve “Bunlar benim oğullarım” dediği Rıfat, Nuri, Hüseyin başta olmak üzere nice yiğitlere olan muhabbeti; insanlara gösterdiği şefkat, hürmet ve saygısı; hizmet insanlarına yönelik geceli gündüzlü devam eden duaları ile tam bir Anadolu kadını idi.

 

Tezkiyede bulunuyor diye düşünmeyin. Öyle bir niyetim olsa bildiğim ve gördüğüm daha nice vasıflarını sayarım. Allah’a karşı kimseyi tezkiye etmem ve edemem. Ama benim tanıdığım Nurhayat Teyze, maruf ismiyle “Hoca Abla” böyle biriydi.

Tam 30 yıl önce tanışmıştık kendisi ile. Son 4-5 yıl hariç hayli sık dokulu bir münasebetimiz vardı. Dün de vefat haberini aldım diyarı gurbet ve kurbette. Sabahın erken saatleri idi. Vefat haberini, bu sürecin normali sayılan zulmün kahredici pençesinden sıyrılıp nefes alabilmek için kendisine nihayet İngiltere’de yer bulan yakın bir akrabası verdi bana. Kahvaltı sofrasındaydım. Şok oldum. Dondum kaldım. O’ndan geldik ve O’na döneceğiz. Sabır ve metanetle karşılamak lazım. Amenna. İmanımız bunu söylüyor; söylüyor ama ya ona karşı son görevi yapamama! Ya cenaze namazını kılamama! Ya mezarına bir avuç toprak dahi atamama! Ya “İyi biliriz!” nidalarıyla son şahitliği eda edememe! Ya paylaştıkça azalan acıyı eş-dost ve akrabalarla beraber yaşayamama! Kızım demişti bana Salih Ağabey’in vefatı dolayısıyla; “Acımızı yaşamaya da imkân vermiyorlar!” Aynen öyle bır