'Bölüşürsek tok, bölünürsek yok oluruz'

İnsan için imanda esas olan, inanılması farz bulunan hakikatleri  kalbinin tasdik etmesidir. Kalb inanır,  tasdik ederse; yapılması gereken vazifeler zor gelmez, kolaylaşır.  Aynı zamanda  insan yasaklardan, haram ve günahlardan, yılan ve akrepten kaçar gibi uzaklaşır.

Ebu Süfyan (ra) Mekke fethine kadar Allah’a, Peygamber’e ve dine azılı bir düşmandı. Her türlü haramları, iftira ve isnadları mubah görüyordu. Mekke fethi anında dil ucuyla inanıyormuş gibi görünse de, fetihten sonra kalbi itminana kavuştu, iman kalbine oturmuş oldu. 

O zamana kadar yaptığı bütün kötülüklere rağmen, Efendimizin (sav) herkese insanca muamelesi onu şaşırttı ve gerçek manada imanla şereflenmesine vesile oldu. Ebu Süfyan (ra), Daha sonra katıldığı Yermük savaşında  kaybettiği gözünü eline alarak, ‘Ey göz neye yararsın! Yıllarca Hakkı görmedin’ deyip onu fırlatıvermişti.

Var olan bir uzvun kıymeti, kaybedilince anlaşılıyor. Onun için kaybetmeden evvel, Allah’ın (cc) ücretsiz emanet ettiği şeylerin kıymeti iyi bilinmeli ve iyi değerlendirilmelidir.

    

İnsan  aklını kaybetmeden  mecnunlara bakıp ibret almalı ve aklının kıymetini  anlamalıdır. İhtiyarlamadan  gençliğin kıymeti bilinmeli, hasta olmadan evvel de sağlık çok iyi değerlendirilmelidir. Parayla alınması mümkün olmayan,  bu vücud nimetlerini boş yere zayi etmeden,  yolda bulmuş gibi israf etmemeli,  ahiret hayatı adına ciddi yatırım yapılmalıdır. İnsan iman ve iz’anıyla, musibet ve hastalıklar vesilesiyle kendi acz ve zaafını anlar. O zaman bütün mahlukata, garib, yetim ve fakirlere karşı da şefkat ve merhametle muamelede bulunur.

Hz.Mesih (as), ‘Sana iyilik yapana iyilikte bulunmak ihsan değildir. İhsan, sana kötülük yapana iyilikte bulunmaktır’ der. Onun için mü’min kendi şahsına yapılan  kötülükleri affedebilir.Gerekirse o kötülüğüne karşı iyilikle mukabelede buluna