[Fikret Kaplan] Yaşamak Direnmektir

Sevdiği mesleğinden KHK ile ihraç edilen masum bir insan ‘ben terörist değilim!’ diyerek kendisini yakıyor, son veriyor hayatına. İnsanlığa sevdalı bu yüreğe yazık ediyorlar… Bir diğeri, hala suç delili bulamadıkları samimi bir gönül, bir öğretmen. Birilerinin keyfi olarak mahkum ettiği yokluk içinde üzüntü ve kederle eriyor.  Yalnızlığa terk edildiği hayatı daha fazla taşıyamıyor. ‘Ben öğretmenim!’ diyerek vefat ediyor o da gencecik yaşında. Bunun gibi zulümle, esaretle, türlü türlü eşkıyalıklarla, kinle ve nefretle her gün bitirilen daha onlarca masum hayat yansıyor haberlere. Bu hüzünlü tablolar yaşama azmine darbe vuruyor, kırıyor ümitleri, kolu kanadı takatsiz bırakıyor. İnsanın bir şeyler yapma heyecanını yok ediyor. ‘Kıyamet kopsa da bitse bunlar!’ sözleri çıkıyor ağızlardan. 

Ülkesinde kardeşlerine uygulanan bu soykırımın yanında bir de dünyanın doğusunda-batısında akan kan seylapları, savaşlar, eşkıyalıklar çöküyor insan ruhuna bütün ağırlığıyla…  ‘Böyle bir durumda nasıl ümitli olabilirim ki?' karamsarlığı akıyor gözlerden. Sarsıntı üstüne sarsıntı yaşayanlara tam da bu anda, ‘Yeis, mâni-i herkemâldir.’ diyerek uzatıyor elini Bediüzzaman Hazretleri… ‘Ümitsizlik, bütün hayırlı ve güzel işlerin önünde bir engeldir.’ Fesada verilen şeyleri derleyip-toparlayıp yeniden ıslah eden bahtiyarlar, ümitsizliğe kapılmaz, diyor. O’nun (sallallâhu aleyhi ve sellem) kardeşleri olma gayesinde olanlar, 'bunlar nasıl geçecek ki!' tereddüdüne yapışmaz. Zalimin zulmüne, hainin hıyanetine rağmen, insanlığa hizmete adanmış yiğitler, Allah’ın rahmetinden ümidini kesmezler, kesemezler, demek istiyor. Allah bizimle beraberse, bizden haberdarsa, adil-i mutlaksa ve insanlara bizden daha şefkatli ve merhametliyse neden ümitsiz olacağız ki? Hem O (cc) masumların en büyük hamisi iken, hem de ‘kimseye gücünden fazlasını yüklemezken…’ (Bakara Sûresi, 286)

Üstad o en z