Harun Tokak - Baba ben geri dönmem!

Üzerlerindeki toz topraktan kurtulan yapraklar, çimenler, çiçekler, "Rahmet eli"nin dokunduğu her bir nesne, her bir varlık tatlı tatlı gülümsüyor.
 İskandinav ülkeleri işte.
 Yaz günlerinde bile bazı günler dört mevsimi birden yaşıyoruz.

Tıpkı “Gurbetteki Hizmet günleri” gibi…
O yağmur ve toprak kokuları bizi Beyaz Zambaklar Ülkesi'nde yaşayan Vildan ve Erdem çiftinin evlerine taşıyor.
Vildan Hanım, Rumeli Türklerinden. Ailesi 1989’da Türkiye’ye göçmüş. Soylu bir hanımefendi.
Sessiz ve sakin biri.
Yüzünde geçmişte yaşadıklarının derin izleri var.
Erdem Bey, Karadeniz’in dağ köylerinden.
Karadeniz gibi dalgalı ve hareketli.
Mutlu bir hayatları var.
Vildan Hanım, “Çocuktum ama her şeyi hatırlıyorum,” diyor, “1980’in sonlarıydı. Bulgar yönetimin baskısı dayanılmaz hal aldı. Baskıya boyun eğmek istemeyenler Türkiye’ye göç ettiler. O zamanlar Türkiye bizim için hayal ülkeydi.
Köyler bir bir boşaldı. Hayvanlar açlıktan ölmemeleri için ahırların, kümeslerin kapıları açık bırakıldı.
Bulgar yönetimi eşya almamıza izin vermedi. Herkes gibi biz de ahırımızın kapısını açtık, bıraktık. Doğduğumuz topraklara, evlerimize, oyun oynadığımız sokaklara son kez baktık. Evimizin bulunduğu sokağın köşesini dönerken arkama dönüp baktım. Arkadaşlarım oyun oynuyorlardı. Onları bir daha göremeyecektim.
Annemin gözyaşları sel oldu.
Babam metin görünmeye çalışıyordu.
Arabası olan arab