[Harun Tokak] Cennetin Kapıları

Oturduğumuz eve yakın eski bir kasaba var.

Çoğu tek katlı olan kasaba evleri oldukça bakımlı.

Önlerinden geçerken insan gözlerini alamıyor.

Evlerin önü, gökyüzüne doğru boyunlarını uzatmış sarı, kırmızı, beyaz, rengarenk güller, pembe hatmiler, lavantalar, akşam sefaları, ortancalar gibi rengarenk çiçeklerle bezeli. 

Bu kasabada en çok da evlerin ahşap kapıları dikkatimi çekiyor.

Mutluluk ve hüzün eşiği kapılar…

Her biri yılların ihtişamını, yılların izlerini taşıyor.

Eşiği aşınmış o kapılardan kimler geldi’ kimler geçti kim bilir?

Hangi mutluluklarla açılıp hangi hüzünlerle kapandı…

Merdivenlerinden kimler indi? Kimler çıktı?

O kapılar neler fısıldıyor insana neler... 

O kapıların arkasında neler yaşandı, neler yaşanıyor?

O kapılar arkalarında nasıl hayatlar saklıyorlar acaba?

Kaç çocuk ağlayarak dünyaya gözlerini açtı o kapıların ardında.

Kaç kişi son nefesini verdi o kapıların ardında, kaç kişi tabutunun üzerindeki yeşil örtüsü ile son kapıya doğru yürüdü. 

Kaç genç kız beyaz gelinliği ile girdi o kapılardan, kaç genç kız beyaz gelinliği ile çıktı. Korunaklı bölgemiz kapılarımızın arkası; saklandığımız, kendimizi güvende hissettiğimiz yerler.

Bir de birbirinden farklı son derece estetik kapı tokmakları ve kapı kolları...

Hangi haberi sevinçle vermek için uzun süre çalındı veya hangi üzüntülü durumu haber vermemek için uzun süre tutuldu.

Bazı kapılarsa sanki yıllardır hiç açılmamış gibi; orasını burasını, kollarını tokmaklarını örümcek bağlamış.

En çok da kapalı kapılar, ışığı