[Harun Tokak] Yine Baharlar Gelecek

Gurbettki odamın duvarlarında memleket tabloları asılı.

Birbirinden güzel İstanbul manzaraları...

Boğazın iki yanına sıralanmış yalılar, yalıların önündeki erguvanlar, Ortaköy Camii, Boğaz köprüsü, Dersaaset’te gece, mehtaplı bir gecenin bağrında dinlenen Kız Kulesi...

Onlara bakarak yüreğimin yorgunluğunu hafifletiyorum. 

Memleket kokuyorlar. 

Onlarla konuşuyorum.

Onlar bana neler anlatıyorlar neler...

Şimdi ülkemin baharlarında olmak vardı diyorum.

Bugünlerde “Yine baharlar gelecek.” sözünü çok duyuyoruz. 

Aslında mevsim bahar ama içimizde fırtınalar kopuyor.

Gün geçmiyor ki acı haberler almayalım. 

Yazımı yazarken bile Meriç’ten geçmiş delikanlılar, körpe kızlar, kucağında bebeği ile anneler, babalar sağanak yağmurun altından sesleniyorlar:

“Pushback yapılmak isteniyoruz. Zor durumdayız. Ne olur yardım edin!”

Seçimlere iki hafta kala bile insanlar canı gibi sevdikleri ülkelerini terk etmek zorunda kalıyorlar.

Memleket sevdası ile yorgun yüreklerimiz.

Çalışma odamda muhteşem bir Ortaköy Camii tablosu asılı. Resim lacivert bir İstanbul gecesinde çekilmiş. Seccadesini suya sermiş, bağrını denizden esen rüzgarlara vermiş bir derviş gibi duruyor muhteşem mabet.

Onu çok seviyorum.

Onunla geçmiş güzel günleri hatırlıyorum.

Bir keresinde soğuk bir sonbahar akşamında o muhteşem mabedin önündeydim.

2000’li yıllardı...

Yatsı namazını kılanlar birer ikişer ayrılıyordu tarihi camiden. 

Dalgınlıkla randevu saatime erken gelmiştim. Alaca karanlıkta, deni