Hüzün Mevsimi

Sonbahar, rengarenk, cıvıl cıvıl bir mevsimdir ama sevinç yerine daha çok hüzün duygusu yaşatır insana. Çünkü sonbahar, dünyanın faniliğini düşen her yaprakta tekrar tekrar haykıran bir mevsimdir. O fotoğraflarını çekmeye doyamadığımız yaprakların ilkbaharda çiçek halini de çekmişizdir, hatta yaz aylarında gölgesinde oturmuş, yaprakların yeşilinin tonuna hayran kalmışızdır. İşte bu yüzdendir hüznümüz, doğumu ile sevinip, kısa hayatı ile hatıra biriktirdiğimiz bir insana veda etmek gibidir sonbahar. Gözümüzün önünde yere düşenlere engel olamayıp sadece baktığımız, faniliğin en güzel resmidir sonbahar.

 

Bu sonbahar, ağaçlardan ziyade yavrularını toprağa düşüren anneler hüzünlendirdi bizleri. Evladının doğumu ile sevinen, büyütmek için büyük fedakarlıklar yapan, evladıyla alakalı gelecek hayalleri kuran fakat bir bot kazasında hayatları alabora olan  annelerin göz yaşları dağladı yüreklerimizi.

 

Bu anneler Gonca ve Fatma hanımlardı. Her ikisi de ülkesindeki soykırımdan kaçarken evlatlarını Ege denizinin serin sularına kaptıran sabır abidesi annelerdi. Haberi okumuş ve günlerce etkisinde kalmıştık. Anneleri ise Sakız Adası’na defnedilen evlatlarının mezarları başında dalları kırılmış, yaprakları dökülmüş bir ağaç gibi ağlarken görmüştük. Gördüğümüz kareler, acının, çaresizliğin ve sabrın fotoğraflarıydı. Evlatlarının mezarı başında çaresizlikten heykel kesilmiş öylece duruyorlardı. Hiçbir hareket ve ses yoktu. Çünkü içinde bulundukları anı tasvir edecek sözler tükenmiş,hal dili her şeyi anlatıyordu. Sadece uzaklardan “bu mezarda bir garip var” türküsünün hüzünlü tınılarını duyar gibiydik.

 

Akşamları öpüp koklayarak uyutulan, sabahları saçları taranıp okula gönderilen evlatları yanında olan ebeveynler olarak bir an empati yaptığımızda bile gözyaşlarımıza engel olamadığımız, yaşadığımız günden lezzet almadığımız hayatı o anneler ömür