[M.Ertuğrul İncekul] Anlatılmayan Hikayelerimiz

“Hayal gücüne bir şey bırakılmadığı zaman okur sıkılır”   Hemingway

İnsan en amansız savrulmalarda bile özünü kaybetmez, bir tohum gibi  özü içinde gizlidir. 

Edebiyat bizim hikayelerimiz için var, yaşanmışlıklarımızın ve yaşayacaklarımızın sesli hali, satır arası.

Kelimelerle düşünür insan, hayal kurar. Kelimelerin kadar hayal gücün vardır aslında, hayat yolculuğumuzda bildiklerimiz bu kelimeleri hayata uygulamakla yön bulur.

Ahlâk,  inanç, ümit, vefa, ihanet, yalan, adalet gibi kelimelerden ne anlıyoruz ve hayatımıza ne kadar dokunuyor bu kelimelerin ifade ettikleri, ne kadar varlığı bu kelimelerle tercüme edebiliyoruz ,ne anlamlar yüklüyoruz ?

İnanmış olduğumuz, gönül verdiğimiz sevdalarımız, ideallerimiz de öyledir. Herkesin aşk anlayışı, vefa anlayışı da farklıdır. Kimilerine göre aşk menfaattir, kimilerine göre yanmaktır. Kimilerine göre vefa günde beş defa huzura çıkmaktır, kimilerine göre ise bir ömür huzurdan ayrılmamaktır.

Bir tufanın içinde bir gemide yol almak, düşmemek, yol arkadaşlarını tutmaya çalışmak, bir taraftan kaptanın emirlerini uygulamak ve bir taraftan da suyu geri boşaltmak yani herşeye rağmen hayatta kalmak ve batmamak. Çünkü gemi battığında hepimiz öleceğiz.

İşte bahar neşideleri ile geçen zamanlarımız olduğu gibi tufanlarla sarsıldığımız anlarımız da olur hayat yoculuğumuzda. Böyle zorlu anlarda insanlık kalitemiz, yaşam kalibremiz, karakter sağlamlığımız ya da çürüklüğümüz ortaya çıkar. 

İlk tufana yakalanan bizler değiliz. Edebiyat, şiir, sanat, tarih, psikoloji tufan yaşayanların, baharlar yaşayanların hikayeleri ile seslenir bize.

Tarihe not düşülenler ya insanlara sundukları k