Milliyetçilik ve yaşlı papağan

Üçüncü Dünya ya da az gelişmiş ülkelerde insan ölümleri, can kayıpları ve cinayetler sıradanlaşır, adi suç vakaları haline gelir ve daha kötüsü ölüm bütünüyle kanıksanır. Ölen öldüğü ile kalır. Güney Amerika’nın uyuşturucuya köprü ya da istasyonluk yapan ülkelerinde karteller sık sık bir birbirine girer ve rakiplerine gözdağı vermek için bir kaç düzine insanı öldürüp elektrik direğine asarlar. Hollywood filmlerinde bile abartı sayılacak sahneler, uyuşturucu kartellerinin “Who is the Boss?” şehvetlerini tatmin için ortaya koydukları vahşet karşısında okul müsamereleri kadar gülünç ve amatör kalır. Alın işte geçen hafta hapisteki bir kartelin oğlundan dolayı bütün ülke nasıl karıştı. Bakalım suların durulması kaç masum cana mal olacak?

Türkiye’de milliyetçi-muhafazakar olmayı, şehir magandalığı ve modern eşkıyalık olarak anlayan bir kesim için ara sıra terör estirmek zaman zaman nükseden hastalıklardandır. Milliyetçi tandanslı partinin gençlik kolları başkanı olduğu söylenen ve geçen hafta bir cinayete kurban giden şahsın infazına kimlerin karar verdiği konuşulmaya devam ediyor. Merhumun vefatından sonra basın ile paylaşılan resimlerde, kitap okuyan, derin derin düşünen ve milliyetçilik hislerini galeyana getiren figürler önünde elinde tesbih, yarılanmış çay bardağı ile kadraja gülümseyen bir portre var. Delikanlı herhalde bu resimlerdeki bakışlarından dolayı infaz edilmemiştir?

Hemen hemen her yıl, uzun-kısa versiyonları, farklı aktörleri ile tekrar çekilen Tatar Ramazan taklitlerinin seyirci kitlesinde nasıl bir izlenim bıraktığı konusunda bir araştırma görmedim. Görebildiğim kadarıyla modern hayatın yıpratıcılığı içinde bir kaç on yıla kadar şehir magandalığının, organize suç örgütüne taşeron hizmet veren oluşumların farklı bir şekle dönüşeceğini tahmin edebiliriz. Dolayısıyla o dünyaya ait olduğu söylenen ve üç kuruşluk senaryolarda bile harc-ı alem k