Narsistlik Tezahürü Olarak "Yönetme Şehveti!"

Toplum halinde yaşamak zorunda kalan insan, bunun kaçınılmaz bir sonucu olarak da, her zaman yönetim gerçeğiyle karşı karşıyadır. Yönetme kabiliyeti, potansiyel olarak doğuştan insanın fıtratına konmuş fıtri bir duygu ve arzudur. İnsandaki her bir duygu gibi bu duygu da, müspete de menfiye de kanalize edilebilmektedir. Müspet bir davranış şekli olarak; adalet, her hak sahibine hakkının verilmesi, hukukun önünde herkese eşit muamele edilmesi şeklinde kendini gösterir. Temsilcileri ise adil yöneticiler, melek gibi meliklerdir. Onların olduğu ülkede veya toplumda, işler daha kolay ve sistematik, düzen ve kurallar dâhilinde gerçekleşir ve hayat daha kolay, düzenli, huzur ve güven içinde devam eder. Bu duygu menfiye kanalize edildiğinde ise, ortaya diktatörlük, haksızlık, güçlünün zayıfı ezip yok etmesi ve onlar üzerinde liderlik sultası kurması gibi son derece tehlikeli sonuçlar ortaya çıkarmaktadır.

Tarihte nice kan dökmüş, insan öldürmüş, onları vatanlarından sürgün etmiş, başka ülkelere sebepsiz savaşlar açmış diktatör ve baskıcı zalimler vardır ki, onlardaki bu gayr-i insani tutumun temel sebebi, ben merkezli yönetme arzusudur.

Yüce Yaratıcı, insanın yeryüzünün halifesi olmasına dikkat çekerken, hilafetin bir anlamı ve yansıması olarak; Allah adına, insanca başta insan olmak üzere ulaşabildiği her yeri yönetme sanatı da diyebiliriz. Nitekim şu İlahi Beyan, insandaki bu gerçeğe dikkat çekmektedir: 

Yukarıdaki İlahi Beyan’ın da