O ki Hazreti Ebu Bekir

Geçen günlerde Antalya’nın güzel insanlarından Hüseyin Tulpar Hocam aradı.

Tatlı bir sitem vardı sözlerinde.

Kendisi için kullandığım bazı ifadelerden rahatsız olmuş.

Bir önceki yazımda, “Boyu posu, endamı, siması, en tatlı ezgileri andıran sesindeki samimiyeti, oturuşu, duruşu, mahşere yürüyor hissi veren adımları, karanlık bir ormanın derinliklerinden bakıyor gibi güzel gözleri, bedii zevkleri, vakarı, ciddiyeti, cömertliği, helal-haramda kılı kırk yarışı, mütevazılığı, saygısı, şefkati, sadakati, ıstırabı, ilmi, irfanı, namazdaki ciddiyeti, vakarı gibi bazı güzel vasıflarını saymış ve onu ne zaman görsem ne zaman hatırlasam hatırıma hep Hazreti Ebu Bekir (r.a) gelir.” demiştim.

Şimdi seksenini aşkın bu insan ülkesinden çok uzaklarda yaşıyor.

Başta sadakati, cömertliği ve saygınlığı gibi bazı vasıfları ile Hazreti Ebu Bekir’i andıran bu insana acaba bir Allah kulu önüne geçip, “Hocam senin gibi bir insan bu şehirde kalmalı, bu şehrin size ihtiyacı var” demedi mi acaba?” diye sormuştum yazımda.

Hüseyin Tulpar gibi halkın gönlünde taht kurmuş insanlar bir şehri terk ediyorsa bu işte bir yanlışlık olmalıydı.

Şehirleri canlı kılan içlerindeki erdemli kimseler değil miydi?

Çünkü o, herkese yardım eder, hakkı hukuku korur ve doğruluktan ayrılmazdı. Garip, gurabaya yardım eder, misafire ikram eder ve akrabalarını gözetirdi.

Birler değil binler yolunu kesip “sen bu şehirden gidemezsin” demeliydi.

Benim bu sözlerim üzerine bana uzunca bir mektup göndermiş bende aynen yayınlıyorum.

Okuyunca benim ne kadar haklı olduğumu siz de anlayacaksınız.

Kıymetli Harun Hocam!

Merhum babam hakkında yazdıklarınız Fatihalar ve dualara vesile oldu. Teşekkür ediyorum.

Hakkımda yazdıklarınız ise hayatımın son demlerini yaşamakt