'Senin babana çok borcumuz var'

Eminönü’ndeki Yeni Cami her zamanki kalabalık günlerinden birini yaşıyordu. Öğle namazına cemaate yetişememiştim. Namaz kılmak için caminin ön sağ taraf köşesini geçtim ki camiyi ziyarete gelenler namazımın huşu'una mâni olmasınlar. Gerçi pek huşu içinde namaz kıldığım söylenemez de olduğu kadarıyla Allah kabul etsin. 

Sünneti kıldıktan sonra fark ettim ki sağ tarafımda, her halinden farklı biri olduğu fark edilen nurani bir delikanlı ellerini açmış, öne doğru hafif hafif ırgalanarak dua ediyor. Ben farzı kıldıktan sonra delikanlının için için ağladığının alameti, hafif hafif burun çekme seslerini duymaya başladım. Delikanlının bu hali benim de namazıma sirayet etti ki bende bir anda ciddileşip, huzuru ilahide olduğumun idrakine vardım. Son sünneti de kıldıktan sonra tesbihatımı yapıp bu delikanlıyla tanışmak istiyordum. Ben tesbihatımı yaptım ama delikanlı hâlâ gözyaşları içinde ırgalanarak duaya devam ediyordu. Ben de delikanlının hemen gerisine geçip duasını bitirmesini bekledim. Hayli zaman sonra ellerini yüzüne sürüp bir müddet daha öylece kala kaldı. Camiden çıkmak için kalktığında bende kalmış bu delikanlıyla tanışma, onun duasından pay alma ümidiyle tanışmak istiyordum. Başımla selamladıktan sonra “Allah kabul etsin” dedim.

-Amin. Ecmain. Allah razı olsun abi. Dedi kibarca

-Tanışabilir miyiz mahsuru yoksa. 

-Estağfurullah. Ben Hamza

-Hamza kardeşim nerelisin? 

-Konyalıyım abi

-Burada mı oturuyorsunuz yoksa gezmek için mi geldiniz? 

-Oturmak için gelmiştik ama. Dedi ve derin bir iç çektikten sonra sustu.  

Delikanlının hali iyi bir terbiye ve eğitimden geçtiğini ele veriyordu. Ama derdinin büyüklüğü tablolar çizmişti alnına en hüzünlüsünden. Bu mevzuda daha fazla konuşmamak için hemen konuyu değiştirip.

-Abi burada “Şark han” diye bir yer varmış

-Evet var 

-Orayı bana tarif edebilirmi