[Şerif Ali Tekalan] Başkasının ölümü

Gece saat 9:00’da, evinde masasının başında çalışan bir adam, gaipten ‘’bu gece saat 12:00’de senin ruhunu kabzedeceğiz’’ diye bir ses duyar. Adam bu söze karşılık ‘’olamaz, ben sağlıklı bir insanım, hiçbir hastalığım yok’’ der. Biraz sonra aynı ses ‘’iki buçuk saatin kaldı’’ der. Adam ‘’niye ben? Sonra benim yapacak o kadar çok işim var ki, üstelik bu yıl terfi yılım’’ der. Biraz sonra ‘’iki saatin kaldı’’ sesini duyar. Bu sefer adam ‘’bu yaz kızımı evlendireceğim, onun hazırlıkları var, yarım kalan işlerim var’’ der. Bir süre sonra aynı ses, ‘’bir saatin kaldı’’ der. Adam ‘’hastanelerde o kadar hasta var, onlar ölebilirler, yollarda seyahat eden insanlar var, onlar ölebilir, tehlikeli işlerde çalışanlar var, onlar ölebilir. Çok önemli olmayan ve basit işlerde çalışanlar var, onlar ölebilirler’’ der. Nihayet saat 12:00 olunca, adamın o kadar sızlanması ve itirazlarına rağmen ruhu kabzedilir. 

Muhsin Mahmelbaf  adındaki yazar, ‘’Başkasının Ölümü’’ adlı bir roman yazar. Bunu da tiyatro sanatçısı Ulvi Alacakaptan, tek kişilik, tek perdelik bir tiyatro oyunu halinde oynar. Bu tiyatro oyununu yıllar önce izlemiştim. Değişik vesilelerle bu oyunu sık hatırlarım ve bana her seferinde farklı tedailer yani çağrışımlar yaptırır. 

Burada da olduğu gibi, insan çoğu zaman hayat yolunda problemsiz, engelsiz yaşayıp gideceğini zanneder. Kazalar, hastalıklar ve benzeri durumları hiç kendi üstüne almak istemez, hep başkalarına verir. Bir araba kazası olacaksa başkası bu kazayı yapar, hasta olunacaksa başkası hasta olur, birisinin evi yanacaksa başkasının evi yanar, birisinin çocuğu ölecekse başkasının çocuğu ölür, birisi ölecekse başkası ölür. Bu tip insanlara ‘’realitelerden kopuk insanlar’’ da denilir. Hiç kendisinin de başına bunların gelebileceğini düşünmez, düşünmek istemez. Bunların benzerleri ile de karşılaşınca bunu bir türlü h