Şifa akımları çıkmaz sokağında…

İslam dünyası bu günlerde ciddi bir manevi buhran, bir travma geçiriyor. Bir yanda savaş ve totaliter devlet yapılarının yol açtığı mağduriyetler, öte yanda dindar görünümlü insanların sebep olduğu güvensizlikler insanların geleneksel dini metodolojilere ciddi bir tereddütle bakmasına neden oldu. Hasıl olan bu boşluktan yararlanarak kapıdan içeri giren ve neredeyse her gün mevcutlara bir yenisi daha eklenen türlü türlü şifa akımları var. İslam dünyasında özellikle Arap Yarımadası ve Türkiye’de bu şifa akımlarıyla ilgilenen, bunlardan fayda görüp, huzura erdiklerini ifade eden insan sayısı hiç de az değil. 

Ancak Müslümanlar olarak biz bu şifa metotlarına karşı salt pragmatik şekilde yaklaşamayız. Yaralarımızı sarması, bizi iyi hissettirmesi bu akımları kapıdan içeri rahatlıkla buyur etmemiz için yeterli gerekçeler değil. Zira bu tarz akımlar içeriksiz, içi boş birtakım teknikler ve terapi araçları değiller, bu yöntemler bize gelirken bir dünya görüşünü, bir gerçeklik algısını da beraberlerinde getiriyorlar. Bu akımların dünya görüsünün alt yapısını oluşturan temel varsayımlarını ve gerçekliğin mahiyetine ilişkin tasavvurlarını irdelemek ve bizim İslami anlayışımıza ve düşünce dünyamıza uygun düşüp düşmediğini araştırmak zorundayız.

İnsan tek bir denklemle açıklanamayacak kadar kompleks bir yapıdır. Gerçeklik de böyledir. Gerçekliğe dair felsefi tartışmalarda genel bir kanı vardır. Gerçekliğe etki eden unsurlar çokludur (multi-causal), yani gerçeklik basit mekanizmalara indirgenemeyecek kadar komplikedir. Gerçekliğin algılarımıza bakan bir boyutu vardır. Evet, insanlar geçmiş yaşanmışlıkları, kültürleri ve kişisel yapılarına göre karşılaştıkları hadiselere ve dış dünyaya