Tahliye olmadan önceki son dua saatinde ettirdiğim dua

Dua saati aslında bizim için sadece külli bir duaydı. Diğer türlü duasız bir anımız yoktu zaten. Her namaz sonrası, derdimizin zirve yaptığı her an, her Kur’an okuma sonrası yani dua için zaman yoktu ve yalvarabileceğimiz ve yardım isteyebileceğimiz tek merci o olduğu için duanın zamanı ve şekli yoktu. 

Hali arz ile zaten 24 saat dua yapıyorduk, dilimiz döndüğü kadarıyla da her fırsatta ellerimizi açıyor ve duaya başlıyorduk. Duanın ne büyük bir güç, ne rahatlatıcı bir hal olduğunu anlatamam. O son düşüşte, kimsenin olmadığı anki yapılan samimi dua, inanarak yapılan tüm hücrelerinle seslenişin sanırım kayıtsız kalmıyordu. İstemenin de bir adabı illaki olmalıydı. 

Çocuk annesinden meme isterken nasıl ağlıyorsa öyle istenmeliydi. Samimiydik ve içtendik. Gece yapılan dua saati, toplu yalvarma gibiydi Allah’a. Belki içimizdeki bir günahsızın yüzü suyu hürmetine Allah kabul eder diye düşünürdük. 

“Ey tevbe ve istiğfarla affına sığınıp pişman olarak yalvaran kullarının sevgilisi sana yalvarıyoruz.

Ey acizlik ve ihtiyaç içinde olanlara rızık ve zenginlik veren, bütün sahip olduklarımızı sana sunuyoruz.

Ey keder ve ümitsizliğe düşenlerin sıkıntılarını rahmetiyle gideren, biz aciz kullarınız, çok aciziz. Bize yardım et, bizi ümitsizliğe düşürme bize keder verme Allah’ım.

Ey üzüntülü ve gayet hüzünlü olanlara ferahlık ve rahatlık veren Allah’ım, bu hüzünlü arkadaşlarımızın hüzünlerini gider, hapisteki arkadaşlarımıza ferahlık ver Allah’ım.

Ey günahkârlara layık oldukları cezalarını tehir ile kendilerine sabır gösterip