Yolculuk Sonu Kahvaltı

İki arkadaşımla birlikte Afrika’nın bir ülkesinden başka bir ülkeye gitmek için havaalanına geldik. Check in işlemini yaptıktan sonra, iki arkadaşım bir yere oturdular. Ben de kendime uygun bir yer aradım. Beyaz, orta yaşlı bir insanın yanı boştu. Bu insana selam vererek, yanına oturmak için izin istedim. O da ‘’tabii ki buyurun, oturabilirsiniz” dedi. Telefonuyla ilgileniyordu. Ben kendimi tanıttım, normalde nerede yaşıyorum, o ülkeye niçin geldim, nereye gittiğimi söyledim. O da bana bizim gideceğimiz ülkeye gittiğini söyledi. O ülkedeki bir inşaat şirketinin genel müdürü imiş. İlgililer uçağa almak için yolcuları çağırdılar. 

Sabahın erken saatlerinde havaalanına geldiğimiz için, yan tarafım boş olursa dinlenerek giderim diye düşünmüştüm. Nitekim yan tarafım da boştu. Biraz önce tanıştığımız arkadaşımızın yanı da boştu. Süratle kafamdan” dinlenmeyi ve uykuyu ne zaman olsa bir yerde yaparım, ben bu arkadaşımızla konuşayım ve tanışayım“ şeklinde bir fikir geçti. Yerimden kalkarak bu arkadaşın yanına geldim. Değişik konuları konuştuk. Uçak inişe geçince, bu arkadaşa “bizi almaya arkadaşlarımız gelecekler, oradan da bir arkadaşımızın evine kahvaltı yapmaya gideceğiz, müsaitseniz siz de gelseniz, böylece hem bir Türk kahvaltısı görmüş olursunuz, hem de oraya gelecek olan arkadaşlarla tanışmış olursunuz” “dedim. O da kabul etti. 

Havaalanına indikten sonra arkadaşlarımız o ülkenin çiçeklerinden yapılmış güzel bir kolyeyi boynumuza taktılar. Ben de bana verilen bu kolyeyi yeni tanıştığımız bu arkadaşımızın boynuna taktım. Sonra ‘’arabalar bekliyor, buyurun’’ diye kendisini arabaya davet ettim. Arkadaşımız, “Beni almaya şirketimizin şoförü geldi, biz sizi takip edelim“ dedi. Bir apartmanın önünde arabalarımızı park ettik, sonra asansörle arkadaşımızın evinin olduğu kata çıktık. Evde arkadaşımız, eşiyle ve çocuklarıyla bizi karşıladılar ve buyur ettiler.