“Niye Kırıkkale, ne özelliği var” diye soracaksınız. Yolda giderken Gürsel Tekin’den Kırıkkale’nin nüfus oranına göre emekli nüfusun en fazla yaşadığı il olduğunu öğrendik. Tekin, Kırıkkale’nin göbeğinde meşhur emekliler parkını anlattı, “Sizi orada kendi başınıza bırakacağız .Gidin emekliler ile konuşun” dedi.
(...)
İlk çarpıcı gözlemimi aktarayım; Kırıkkale korku şehri olmuş. Konuştuklarımın yarısından fazlası ismini yazmamamı istedi. “Neden” dedim? AKP’li Beşir Atalay’ın ve Oğuz Kaan Köksal’ın kurduğu “Polis devleti baskısından” bahsettiler. Bir amca, “Oğlum ben emekliyim ama çocuklarım var. İsmimi yazarsan onları sürerler bana da eziyet ederler. Konuşayım ama ismimi yazma” dedi. Hemen yanı başındaki ak sakallı dede ekledi, “Geçen parka 4 öğretmen geldi, dertlerini anlatmak için. 60 polis diktiler başlarına. Bizim konuştuğumuzu duyarlarsa park çıkışı alırlar. Kimse de bizi kurtaramaz.” Daha genç bir emekli lafa daldı, “Çocuklarıma ayakkabı aldım. Korkudan dükkânda kutusunu bırakıp poşetin içinde götürdüm ayakkabıları eve...”
Dehşete kapıldım, korku imparatorluğunun bire bir yansımalarını görünce.
Emekliye “haliniz nedir” soruma aldığım yanıtlardan kısa notlar aktarayım;
Muthad Çam (Şehir lokantasından emekli); 3 sene evvel şehir lokantamı kapattım. İş yok. 60 yıllık lokantaydı. Emekli maaşı ise yetmiyor.(Çanakkale gazisi babasından kalma İstiklal madalyasını göstererek) Buna babamdan kalan maaşı vermiyorlar. Dul avratlara maaş var buna yok.)
Ahmet Akgül (BAĞ-KUR emeklisi); Ocak ayı bize 23 lira zam yaptılar. Cumhurbaşkanına örtülü ödenek verdiler. Milletvekili emeklilerine 740 lira zam yaptılar. Kimseden itiraz yok. Kaçaksaray’ın yıkılması lazım. Kaçaksaray’a var bize yok.
İsimlerini yazmamaya söz verdiğim emeklilerin haletiruhiyesini de yansıtacağım ama önce diğer bir gözlemimi de aktarayım. Ankara’dan geldiğimizi duyan onlarca vatandaş, Kırıkkale’de gezerken yol boyu devamlı yanıma gelip “Not alın... Not alın” diye dertlerini yazmamızı istediler. Konuşurken not alıp almadığımızı da göz ucuyla dikkatle takip ediyorlardı.
Geçelim isimsiz tepkilere;
“Paralelci derler konuşamıyoruz. Kimseye dertlerimizi anlatamıyoruz. Açlık en büyük sorunumuz. Patates 5 lira oldu. Et, tavuk alamıyoruz. Maaşı alıyoruz 10 günde bitiyor. 20 gün açsın. Mahkemeye gideceğim diye kimse ile tartışamıyorsun. Bir gram sesimiz çıkmıyor. Adliyenin önünden geçmeye korkuyoruz. Sıkıntımız çok büyük. Suriyeliler memleketi işgal etti, Orta Doğu’ya benzedik. Emekliye kaynak arayanlar milletvekili maaşlarını yarıya düşürsünler. Milletvekilleri emekli olunca gerçek meslekleri üzerinden emekli maaşına bağlansınlar. Parkta, birbirimize çay ısmarlayamıyoruz. Simidi bölüşüp yiyoruz.”
(...)
Çalışan nüfusun tarihindeki en düşük seviyeye indiği Kırıkkale’de emekliler, CHP’nin vaatlerini olumlu buluyor. Kaynak dendiğinde ise Kaçaksaray’ı gösteriyor.
Kırıkkale’deki meslektaşlarımızdan önemli bir haber aldık. Şehirde ibadete açık olan Nur Camisi’nin açılışını 15 Mayıs’ta Recep Erdoğan, 4 Haziran’da ise Ahmet Davutoğlu yapacakmış!..
Gürsel Tekin, Ankara’ya dönüş yolunda Kaçaksaray’ın il il yaptırdığı anketlerden gelen bilgilerden bahsetti. Kırıkkale’de AKP’nin oyu yüzde 68’lerden 39’a kadar düşmüş. Konya ve Kayseri’de de benzer düşüşler varmış. Tekin’in son sözü, “Seçime kadar İnşallah yüzde 30’ları bulur” oldu...
