Anlaşılan o ki Türkiye'nin normalleşmesi daha uzun zaman alacak; çünkü ülkenin normalleşmesi için zihni bir duruluk gerekiyor. Kafası karışık bir kitlenin korkularından sıyrılması, vehimlerden kurtulması, bir çırpıda olmuyor. Ne acıdır ki Türkiye dışında her saniyesini "rejim sorunu"na feda eden bir ülke kalmadı yeryüzünde. İdeolojik dayatmanın sembolü haline gelmiş bir dönemin Rusya'sı, Çin'i, Arnavutluk'u bile bugün "iç düşman" sendromundan sıyrılıp, yeryüzü dengelerinde kendilerine bir yol arıyor. Gölgesiyle boğuşan bir ülkeyiz; aynaya akseden suretimizden korkuyor, suya yansıyan görüntümüzden endişe ediyor, gelecek adına kâbuslar kurguluyor ve bir hiç uğruna herkesin tir tir titremesini bekliyoruz. Böyle bir mahkûmiyetten sıyrılıp, istikbale kanat çırpılmaz ki! Şişli Belediye Başkanı Mustafa Sarıgül, cumhurbaşkanlığı sürecinde yapılan ve CHP tarafından destek verilen Cumhuriyet Mitinglerinin doğru olmadığını söylemiş. Sarıgül'ün tarzını benimsersiniz, benimsemezsiniz; onu bilmem; ama tespiti elhak doğrudur. Benzer bir eleştiriyi Haluk Koç yapmıştı CHP'de. 367 meselesinde yanlış yaptıklarını itiraf etmişti Koç, ama sesini fanatiklere duyuramamıştı. Milleti kamplara bölmek, bölerken de milli birliğin sembolü olan bayrağı, cumhuriyeti ve onun değerlerini kullanmak yanlıştı; daha ötesi korkunç bir hataydı. Nişantaşı'ndan İkitelli'ye, hatta lojmanlardan varoşlara kadar uzanan bir dairede halkın sessiz infiali görül(e)medi. Çünkü birbirini tahrik ve teşvikle harekete geçenler, aslında kendilerini toplumdan tecrit etmişti. Sokakta varlığı hissedilmeyen bir kavganın öncüsü olmaya çalıştılar; oysa sosyal ahenk hırçınlıktan, taşkınlıktan yana değildi... Aynı ayak üzerine aksayan haşin yaklaşım devam ediyor. 28 Şubat'ta düğmeye basmakla övünen Ali Kırca, yaşananlardan ders çıkaracağına yeni geldiği Show TV'de o malum yanlışlarıyla işbaşı yapıyor. Gizli kameralar yerleştiriliyor ve bayan personelin başörtüsü böyle bir metotla (!) tespit ve tescil ediliyor. Malumdur ki bu tür haberler (ihbarlar) belli kurumlara servis edilmek içindir. O amaçla yapılmayanlar bile raporlara dönüştürülür ve kritik toplantılarda gündem malzemesi olur. Oysa karşımızda gizli kamera mağduru sayılabilecek bir televizyoncu duruyor. Herkes yapsa bu hatayı Kırca yapmamalı. Bir başka medyatik heves, lisede namaz kılanların tespit edilmesi; hatta teşhir edilmesi. Dünkü bir gazetede bodrum katta namaz kılan çocuklar deşifre (!) ediliyordu. Sanki gizli bir örgüt ya da uyuşturucu çetesi yakalanmışçasına bir sevinç var gazetede. Haberin hemen yanı başında eşcinsellere özgürlük talep eden bir başka haber. Yani birine özgürlük, ötekine baskı. Haberle ihbar, muhabirle muhbir arasındaki fark anlaşılıncaya kadar sürecek bu insan avı. Yazık! Şu başörtüsü tartışmasındaki vehim kumkumasına bakar mısınız? Milyonlarca kadın kendi iradesiyle örtünüyor bu ülkede; ama tartışmalarda bu meseleyi diline dolayanlar büyük kitleyi incitmekten çekinmiyor. Potansiyel suçlu muamelesi yapılan insanlarda inanılmaz bir tevekkül, takdire şayan bir olgunluk gözleniyor. Bu arada kimi sırtını devletin kurumlarına dayayarak aba altından sopa gösteriyor; kimi de basit polemiklerle tribünlerden alkış toplama derdinde. Ortada kalan, binlerce genç kız. Kırgın, dargın, yorgun... Varsın bütün saha araştırmaları halkın ezici çoğunluğunun başörtüsü yasağına karşı olduğunu söylesin, fildişi kulelerin kast sistemine bağlı hükümranlığı sürsün ve onların buyurgan ifadelerle çizdiği çizgilerin dışına çıkılmasın. Türkiye ufuk daralmasıyla karşı karşıya; kendini aşınca sıradağları da aşacak. Ne var ki ufuksuz bir zümre bu ülkenin paçalarından ellerini bir türlü çekemiyor, yakasından bir türlü düşmüyor.