Avrupa Birliği’nde tüm dengeler yerle bir oldu. Yunanistan iflas etti, İspanya, İtalya ve Portekiz ise iflasın eşiğinde. Bu durum kuzey-güney dengesini bitirdi. Ayrıca ‘Avrupa mucizesi’ olarak takdim edilen İrlanda ekonomisi de yerlerde sürünüyor. İngiltere ise kemer sıkma politikaları ile ayakta duruyor. Buna karşın Almanya’nın etki sahasındaki Doğu Avrupa ile İskandinavyalı üyelerde ciddi bir sorun görünmüyor. Alman ekonomisinde işler harika olmasa da, yolunda görünüyor. AB’nin borçlu ülkeleri borçlanmada bir hayli açılmışlar. Neredeyse ülkelerini satsalar ödeyemeyecekleri borçlar almışlar. Borcu veren ise en başta Almanya. İtalya ve Yunanistan’da Fransız bankaları da önemli borç verenler arasında, ancak Fransız ekonomisi de fena halde Almanya’ya bağımlı. Dahası verilen borçlar da bir şekilde Almanya’ya geri dönmüş aslında. Çünkü borçlanan Yunanistan gibi ülkelerin en büyük ihracat ortaklarının başında Almanya geliyor. Bu ülkelerde uygulanan pek çok AB projesini de Alman şirketleri uygulamış. Anlayacağınız Almanlar verdikleri borçlarla aslında kendi ekonomilerini finanse etmişler. Üstelik faizlerini diğer ülkelerin üstüne yıkarak. Genişleme de Almanya’ya yaradı Almanya genişleme sürecinde fedakârlık yapıyor, bütçeye en büyük katkıyı veriyor görünse de süreçten en kazançlı çıkan ülke oldu. Yeni girenler daha çok Almanya’ya yakın ülkeler olduğundan Alman sanayiciler maliyeti yüksek işlerde üretim bantlarını komşu ülkelere taşıdılar. Aynı ülkelerden Almanya’ya göçler sayesinde iş gücü maliyetleri de düştü. Pek çok sosyal hak da tırpanlandı. Böylece Almanya yeni düzene daha kolay uyum sağladı. Böylece Alman toplumunda gelir yeniden dağıtıldı, alt gruplardan alınıp üst gruplara aktarıldı. Dışa verilen borçlar sayesinde ise gelir AB içinde Almanya lehine yeniden dağıtılmış oldu. Tüm bunların sonucu olarak Almanya rahat. Kemer sıkmak zorunda değil, AB’nin pek çok üyesini de verdiği borçlarla kendisine bağlamış durumda. Ancak Almanya’ya bu yetmiyor. Berlin AB’nin ekonomik krizinden siyasi avantajlar çıkarmaya çalışıyor. Merkel, Yunanistan gibi ülkelerden krizden çıkma karşılığında adeta egemenliklerini istiyor. Söylenen “siz parayı kullanmayı bilmiyorsunuz, kendi başınıza kalınca borçlandığınız paraları çarçur ediyorsunuz. Bu nedenle kontrol daha fazla AB’de olsun” şeklindedir. Pek çok iktisatçı da bu görüşü paylaşıyor. AB düzeyinde para politikası hedefleri belirlenirken ulusal hükümetlerin kendi başlarına kararlar almalarının krizi doğurduğu iddia ediliyor. Yeni anlaşma Bu bağlamda Almanya ve Fransa kafa kafaya vererek yeni önlemleri görüştü ve bir anlaşma metni ortaya çıktı. Yeni düzenleme tüm euro devletlerine dengeli bütçeyi empoze ediyor. Buna göre yapısal bütçe açığı milli hasılanın % 0.5’inden fazla olamaz. Üstelik bu şart tüm milli anayasalara da yazılacak, böylece o ülkenin kendi mahkemeleri de bu şartı denetlemek zorunda kalacak. Eğer bütçe açığı % 3’ü geçerse o üyeye karşı otomatik müeyyideler başlayacak, AB Komisyonu da üyeler üzerinde olağanüstü denetleme yetkilerine sahip olacak. Anlayacağınız devletlerin kendi mali politikaları üzerindeki milli egemenliği neredeyse ortadan kalkmış olacak. Ayrıca 427 milyar euroluk Avrupa İstikrar Mekanizması da Temmuz 2012’ye kadar devreye girecek. Görüldüğü üzere Berlin-Paris ikilisi krize çare olarak mali konularda ulusal hakları AB’ye terk eden bir çözümü masaya getirdiler. İngiltere hariç tüm üyeler bu çözüme ‘evet’ dedi veya demek zorunda kaldı. İngiltere’nin tepkisi ise çok sert oldu ve İngiliz Başbakan Cameron kararı imzalamadı. Pek çoklarına göre bu durum AB’nin 54 yıllık tarihinde yaşadığı en büyük kriz. Kimilerine göre AB dağılma yolunda hızla ilerliyor, çünkü İngiltere’nin AB içinde yalnız kalmayacağı ve kendisine başka ortaklar da bulacağı biliniyor. Hatta tahminleri bir adım ileri götürüp ‘Almanların aç gözlülüğü’nün Avrupa’yı yeni bir felakete götüreceğini iddia edenler bile var. Anlayacağınız sadece Ortadoğu değil, Avrupa da yeniden yapılanıyor.