Biliyor olmalısınız. Eski adıyla Burma’da, yeni ismiyle Myanmar’da bir insanlık dramı yaşanıyor son bir haftadır. Saatte 200 km hızla esen Nergis kasırgası 55 milyon nüfusa sahip ülkede büyük bir felakete yol açtı. 100 bin insanın hayatını kaybettiği, 1 milyon kişinin evsiz kaldığı söyleniyor. *** Değerli yakut madenlerine ve geniş doğalgaz rezervlerine sahip; ama fakirliğin diz boyu olduğu bir ülke Myanmar. 1948’de İngiltere’den bağımsızlığını kazanan, 1962’de askerî darbeye maruz kalan ülkede büyük bir Müslüman kitle de yaşıyor. Resmî rakamlara göre Müslümanlar ülke nüfusunun yüzde 4’üne tekabül ediyor. Ancak bu oranın çok daha fazla olduğu (yüzde 15) sanılıyor. Oranlar arasında bu kadar fark olmasının temel sebeplerinden biri Müslümanlara ‘vatandaşlık’ statüsü verilmemesi. İkincisi de 1962-1992 yılları arasında baskılardan bunalan Müslümanların Myanmar’ı terk etmesi. Bu dönemde yaklaşık 1,5 milyon Müslüman’ın ülkelerinden ayrıldığı dile getiriliyor. *** Myanmar’daki felaketin boyutları ülkemizde çok fazla gündeme gelmedi. Şüphesiz bunda bölgeden sağlıklı haber alınamaması etkili oldu. Bana göre asıl sebep ise bu ülke ile teşrik-i mesaimizin çok fazla olmamasıydı. Bu da zaten Türkiye ile Myanmar arasındaki ilişkileri etkilemiş durumda. Başkent Rangun’da büyükelçiliğimiz bulunmuyor maalesef. Ama… Türkiye’yi temsil eden insanlar var Myanmar’da. Onlar başkentteki Türk okulunda görev yapıyorlar. Varlıklarını, bir televizyon kanalına yaşananları anlatan Türkiye’nin fahri konsolosu vasıtasıyla öğrenince bir tuhaf oldum. “Çok şükür hepsi hayatta.” dedi fahri konsolos: “Türklerin açtığı bir okulda görev yapan öğretmenler bunlar. Aileleri de çocukları da hayatta.” İçim cız etti duyduklarımla… Donup kaldım ekranın karşısında… Meğer ismini cismini bilmediğimiz bir ülkede de varmış o sevgi okullarından. Bu nasıl bir fedakârlık diye düşündüm. Sonra, “Allah’ım biz bu isimsiz kahramanları hep felaket anlarında mı hatırlayacağız?” demekten kendimi alamadım. Birkaç yıl önce tsunami felaketiyle büyük yıkım yaşayan Endonezya’da, Tayland’da, Sri Lanka’da da karşımıza çıkmıştı o adanmış ruhlar. Yiyeceklerini, giysilerini paylaşmıştı birlikte yaşadıkları insanlarla… Onların acılarına ortak olmuşlardı. Geçenlerde o kahramanlara Afrika’nın sancılı ülkelerinde de rastladık. Çad’da, Kenya’da isyancılar ülkelerini talan ederken onlar “talebelerimiz” diyerek kargaşa içindeki bu ülkeleri terk etmemişlerdi. Tıpkı yıllar önce banker skandalıyla sarsılan Arnavutluk’u kendi kaderiyle baş başa bırakmadıkları gibi. *** Kim ne derse desin Anadolu insanı bir destan yazıyor, bağrından çıkardığı bu öğretmenlerle. Varsın kendi ülkelerinde anlaşılmasınlar. Onların başarılarını dünya âlem ayakta alkışlıyor artık. En son New York Times gazetesi bahsetti onlardan. Pakistan’daki Türk okullarının başarılarını manşetten duyurdu okurlarına. Ne bir eksik ne bir fazla. Türkiye’deki kem gözler ise bu haberi ‘ılımlı İslam’ spotları altında nazara vererek tıynetlerini ortaya koydular. Sanki ortada bu ülke insanının değil de başkalarının başarısı varmışçasına… Aynı hazımsızlık, Foreign Policy dergisi “yaşayan en büyük 100 entelektüel” listesine Fethullah Gülen Hocaefendi’yi alınca da çıktı ortaya. Fethullah Gülen Hareketi ile Türk okullarının başarılarından bahseden bir rapor, bu yılın başlarında Davos’taki Dünya Ekonomik Forumu toplantıları sırasında açıklandığında da… The Economist dergisi Hocaefendi ve hareket hakkında kapsamlı bir haber yayımladığında da… *** Bütün bunlar benden olmayana karşı tipik bir “yok etme” refleksi aslında… Yazık… Halbuki, bu toplumun içinden çıkan çok önemli bir değer Hocaefendi. Keşke onunla aynı zaman diliminde yaşamanın ne demek olduğunu anlayabilmiş olsaydık. Keşke eserleriyle ortaya koyduğu fikirleri hakkıyla kavrayabilseydik. Hiç olmaz ise ehl-i namus yabancıların idrak ufkuna ulaşabilseydik. Keşke ortaya koyduğu vizyonu hayata geçirme adına aheste davranmasaydık. Keşke… MEHMET YILMAZ/AKSİYON Cihan, Myanmar'a girdi Felaketten ilk kareler Uzaydan Myanmar felaketi